Rozdział 11: Ulga.

   Natłok myśli, które kłębiły się w jego głowie, nie pozwalały nawet na lekki sen. Chore wizje przyszłości nie dawały mu spokoju. Po ostatniej rozmowie z Mike'em nabrał wątpliwości co do tego, czy uda mu się mu pomóc, jednak mimo czarnych myśli, ciągle w umyśle pozostawała ta smuga nadziei.
   Powoli oddychając, z podłogi przeniósł wzrok na krajobraz. Na ulicach - adekwatnie do pory roku - leżał śnieg, który nie dla każdego był dobrym omenem. Od feralnego dnia kojarzył mu się tylko z zakrwawioną powierzchnią i dziewczyną powoli dokonującą swojego życia. Był pewny, że ten obraz nie zniknie z jego głowy dopóki nie zobaczy, że Desire ma chęci i chce, żeby udzielić jej pomocy. Jak na razie pozwalała tylko zmieniać sobie opatrunek i od czasu do czasu nawiązać krótki dialog. Na dłuższą rozmowę nie miał co w tej chwili liczyć. Przez pewien moment starał się i rozumiał, że niebieskooka potrzebuje chwili namysłu i samotności - swobody pobycia samej ze swoimi myślami, ale ostatnimi czasy ten brak żadnego odzewu z jej strony zaczął go w pewnym sensie irytować. Zadziwiał go fakt, jak dziewczyna się broni przed innymi i w pewnym sensie skłonił go do głębszych refleksji na ten temat. Musiała zostać w przeszłości bardzo zraniona - to było jedyne wytłumaczenie dla jej zachowania.

  Znalazłszy się w kuchni nastawił czajnik z wodą do gotowania. Minusowa temperatura i niespodziewany brak ogrzewania dawały mu się we znaki. Po jego skórze przebiegały setki dreszczy, a on za wszelką cenę starał się rozgrzać swoje ciało, które z każdym krokiem po zimnej podłodze drżało jeszcze bardziej.
  W oczekiwaniu na gorącą wodę, wrócił do pokoju i wsunął na stopy ciepłe skarpetki, a na cienką koszulkę zarzucił ciepłą bluzę.
  Opuszczając pomieszczenie, zatrzymał się w progu i słysząc z łazienki odgłosy lejącej się wody, zdziwił się. Przyzwyczaił się do tego, że Desire wstaje około południa, a teraz było niespełna trzydzieści minut po ósmej.
   Stwierdziwszy, że dalsze przysłuchiwanie się lejacej się wodzie nie ma sensu, powrócił do kuchni zalał wrzątkiem herbatę i upiwszy kilka łyków, wyszedł na taras, by odbyć swój codzienny poranny rytuał.

***

   Otarłszy ostatnie krople wody, spływające po jej twarzy i uprzednio wiążąc włosy, opuściła pomieszczenie, kierując się do kuchni. Już wcześniej słyszała odgłosy piszczącego czajnika, więc była pewna, że Zayn także już nie śpi.
   Dzisiejszy dzień wydawał jej się lepszy, sama dokładnie nie wiedziała dlaczego. Jakaś jej cząstka cieszyła się na nadchodzące godziny, ale większość jej umysłu skupiała się na nieprzyjemnych aspektach przebywania z chłopakiem w jednym domu, a co gorsza - pomieszczeniu. Za każdym razem dawał jej znak, że w każdej chwili może z nim porozmawiać, powiedzieć co leży jej na sercu. Mimo, że bardzo tego chciała, nie potrafiła tak o otworzyć się przed drugą osobą. Za długo wszystko ukrywała, żeby to mogło być takie proste.
   Niepewnym krokiem weszła do kuchni połączonej ze sporych rozmiarów salonem. Zabawnym wydawało jej się to, że jest we własnym domu, a mimo to boi się wejść do niektórych pomieszczeń. Może to obecność mulata wywoływała u niej swego rodzaju obawy?
Przelotnym wzrokiem spojrzała na dwa kubki parującej białym dymem herbaty. Ramieniem oparła się o jedną ze ścian i trzymając w ręku ciepłe naczynie, z pewnego rodzaju fascynacją wpatrywała się w Zayna, który jak co dzień zaczynał poranek od papierosa. Przypomniawszy sobie niedawno zaszłą sytuację, uśmiechnęła się nieznacznie, układając w głowie różne scenariusze.
- Desire, ogarnij - upomniała się na głos i pokiwała z dezaprobatą głową, zaraz przypominając sobie, że nie jest sama i żałując wypowiedzianych słów.
- No tak, włosy przydałoby ci się ogarnąć - jej uszu dobiegł ten charakterystyczny ciepły głos i melodyjny śmiech Zayna.
   Nerwowo przełknęła ślinę, naciągając rękawy i siląc się na uśmiech, który w skutkach okazał się sekundowym uniesieniem jednego kącika ust, przy którym znacząco postukała jednym palcem o swoje czoło.
   Nieśmiało obejmując się rękoma w talii, spoglądała w stronę nadal zawadiacko lecz równie niepewnie uśmiechającego się Zayna. Nie wiedziała jak powinna się teraz zachować. Wszystkie mięśnie były sparaliżowane i bały się wykonać jakikolwiek ruch.
- Siadaj, herbata stygnie - polecił jej krótko, siadający na krześle chłopak.

***

   Niebieskie oczy siedzącej naprzeciwko niego dziewczyny wydawały się dzisiaj inne. Jakieś takie żywsze, weselsze. Nie mógł sobie przypomnieć kiedy ostatni raz widział ją w takim stanie - z uśmiechem, nawet tym nikłym nikłym. Mógłby codziennie patrzeć na taki widok, ba, marzył o tym. Mimo, że do końca nie znał jej sytuacji, bardzo współczuł codziennego płaczu, sińców pod oczami i wszystkich objawów depresji, które mógł obserwować regularnie od kilku tygodni. Nic nie bolało go bardziej niż to, że choćby bardzo chciał, nie może pomóc. Czuł, że zawodzi. Że zawodzi ją i Mike'a.
- Czemu dzisiaj tak wcześnie? - zapytał, utkwiwszy wcześniej wzrok w spojrzeniu szatynki.
- Nie mogłam spać - odpowiedziała lekko zmieszana nagłym pytaniem bruneta, następnie kontynuując picie herbaty.
   Rozmawiał z nią. Pierwszy raz od dłuższego czasu z nią rozmawiał. Normalnie. Był zachwycony, wniebowzięty. Ciągnęło go do niej, sam dokładnie nie wiedział dlaczego. Może dlatego, że nie zachowywała się jak większość dziewczyn? Była wyjątkowa i mimo tego, że miała problemy, nadal go do siebie przyciągała, był jej ciekawy; ciekawy jak jeszcze nikogo innego.
   Dzisiejszego dnia pogoda była niezwykle znośna, toteż stwierdziwszy, że nie ma nic do stracenia, lekko nieśmiało zaproponował dziewczynie wyjście na spacer. Nie był do końca pewien czy będzie miała na to ochotę, ale gdy dość niepewnie pokiwała twierdząco głową, uśmiech zagościł na jego twarzy aż do samego wyjścia.

   Melodyjny śmiech rozniósł się po przedpokoju zaraz po otworzeniu drzwi. Oboje poczęli szybko ściągać kurtki i strzepywać z nich śnieg wprost na podłogę, która już po chwili była cała w niewielkich kałużach.
Od dawna nie czuła się tak zwyczajnie, po prostu normalnie. Nie pamiętała kiedy ostatnio śmiała się w niebogłosy z byle czego, kiedy śmieszyła ją śnieżka, uderzająca w przemarzniętą twarz. Od pewnego czasu stroniła od wszelkich żartów, czy głupich zabaw na śniegu, ale chyba właśnie tego jej było trzeba. Tej swobody, która dawała poczucie adekwatne do tego, gdy jako dziecko dostało się upragnioną zabawkę na gwiazdkę. Zayn przez ostatni czas stał się jedyną osobą, z którą mogłaby szczerze porozmawiać. To on uratował ją od bezmyślnej śmierci, to on się nią zajął. Dlaczego więc tak się przed nim broniła?
Odpowiedzi na to pytanie nie znała nawet ona sama.

  Siedzieli na kanapie po raz kolejny dzisiejszego dnia popijając gorącą herbatę, by się nieco ogrzać.
  Czuła na sobie zaciekawiony wzrok bruneta, który zdawał się omiatać każdy skrawek jej ciała.
- Oglądniemy jakiś film? - zapytała, chcąc przerwać niezręczną ciszę, która trwała od kilku sekund. Widząc zdziwienie malujące się na twarzy chłopaka, uniosła do góry jedną brew. W sumie sama sobie się zdziwiła, rzadko kiedy bywała tak otwarta.
- Wolałbym chyba z tobą porozmawiać - odpowiedział, opuszczając nieznacznie kubek z cieczą, by odsłonić usta.
- O czym? - zapytała lekko zdezorientowała. Nie przychodziło jej do głowy, o czym Zayn chciałby z nią teraz rozmawiać.
- Wiesz..
- Nie mam ochoty o tym rozmawiać - przerwała, zanim zdążył dokończyć swoją wypowiedź. Wyczuła jego intencje i miała mu za złe, że niszczy atmosferę, która zdążyła się między nimi utworzyć. Nie miała ani sił, ani ochoty, by przypominać sobie wszystkie złe rzeczy, które działy się w przeszłości. Co prawda niedalekiej, ale to nie zmieniało faktu, że po prostu bała się tego tematu.
- Będzie ci lżej.
- Nie.
- Proszę.. - błagalny wręcz ton chłopaka skłonił ją do tego, by ulec.
Wywróciła oczyma, przełykając ślinę.
- I co? Mam mówić o tym, że się tnę, bo zwyczajnie nie daję sobie rady? - wykrztusiła, powstrzymując łzy napływające jej do oczu.
  Widząc twierdzący ruch głowy Zayna, po raz kolejny przełknęła ślinę. Czuła jak gula, powstała w jej gardle, coraz bardziej narasta, hamując jej tym samym dopływ powietrza.
  Pierwsze słowa.
Wir słów.
Zdarzeń.
Wspomnień.
   Nie była pewna, co działo się w jej głowie, podczas gdy opowiadała mulatowi genezę swoich cierpień. Bełkot myśli próbował za wszelką cenę przedostać się na zewnątrz przez pełne usta dziewczyny. Z każdym nieskładnym zdaniem czuła jak do oczu napływa coraz większa ilość łez.
Kiedy Zayn chciał ją przytulić, gestem ręki wyrażała sprzeciw i opowiadała dalej. Nie dbała o to, że jej policzki są teraz czerwone, że jej głos z każdym słowem drży coraz bardziej.
Czuła na sobie jego zaniepokojony i pełen współczucia wzrok. Wiele by oddała, by patrzył na nią z obojętnością. Nie potrzebowała litości.
  Naciągając rękawy dość cienkiej bluzki, wbijała wzrok w kremowy kolor kanapy. Szukała punktu zaczepienia we wszystkim, na co trafiały jej załzawione oczy. Pociągając nosem wypowiadała ostatnie już słowa. Była wdzięczna, że brunet ani razu jej nie przerwał, tak bardzo jej to pomogło wszystko z siebie wyrzucić. Żadnych zbędnych pytań.
- No i przyjechałam tutaj, resztę znasz - wychrypiała, kiedy jedna samotna łza oderwała się od jej skróy i bezwładnie opadła na materiał mebla.
  Nadal spoglądając w dół, poczuła, jak Zayn obejmuje ją swoimi ramionami. Nic nie mówiąc wtuliła się w zagłębienie pomiędzy jego szyją, a ramieniem i przymknęła oczy. Czuła do niego swego rodzaju wdzięczność. Chyba potrzebowała tego, by w końcu móc komuś o wszystkim opowiedzieć. Od tylu lat tłumiła w sobie negatywne emocje, pozwalając im zabijać się od środka. To one popchnęły ją do samookaleczania. Teraz nie była z tym sama, już nie.
  Chłopak pogładził Desire po plecach i następnie czule ucałowawszy ją w czoło, ujął jej zapłakaną twarz w dłonie.
- Mówiłem, że będzie ci lżej? - zaśmiał się cicho, ukazując dwa rzędy równych, białych zębów, wywołując tym samym również nikły uśmiech na twarzy dziewczyny.
- Mogę się przytulić? - zapytała nieśmiało, nie mając pewności, czy Zayn się zgodzi, by znów zmoczyła łzami jego bluzę.
- Jasne, głupio pytasz - zaśmiał się, po czym mocno przytulił do siebie Desire.
Dlaczego zachowywała się tak w jego obecności?
Zaufała mu.
Zaufała, cholera, zaufała.

od autorki: Przepraszam, przepraszam, przepraszam, ze tak długo mnie nie było!
Pamiętacie jeszcze takie beztalencie, podpisujące się pod nickiem Desire? tak, to ja..
Jest mi tak strasznie przykro, że nie mogłam dodać rozdziału. Setki razy próbowałam coś napisać, ale wszystko kończyło się na próbach. Nie byłam w stanie. I tutaj mogłyby być setki słów przeprosin i tłumaczeń, ale ich wam oszczędzę. Mam nadzieję, ze mi wybaczycie i dalej będziecie czytać tego bloga.
Ostatnio pozwolilam sobie zobaczyć na ilość wyświetleń tej strony. Jakie było moje zaskoczenie, kiedy pokazała mi się liczba bliska 19 000!: o
Dziękuję bardzo!
Niedługo zaczynam pisać nowego bloga, cieszycie się tak jak ja?:)

Zwykle tego nie robię, ale chciałabym, abyście w wolnym czasie odwiedziły bloga Pluton i-will-be-ur-man.blogspot.com , dziewczyna będzie wdzięczna za każdą opinię!:)