Rozdział 10: Przełom?

   Stojąc na zaśnieżonym tarasie spalał któregoś już z kolei papierosa. Mrużąc oczy wpatrywał się w niebo, na którym świeciło południowe słońce i z nudów z dymu tytoniowego formował okręgi. Ostatnio zdarzało mu się za dużo myśleć, zbyt dużo i zbyt często.
Nie wiedział dlaczego, ale bardzo chciał pomóc Desire. Taki syndrom superbohatera. Wiedział, że musi  jeszcze raz spróbować z nią porozmawiać i miał świadomość, że to nie będzie łatwe, ale nie miał wyboru. Jeśli chce jakkolwiek jej pomóc, musi wyciągnąć z niej kilka informacji.
   Z kieszeni dresowych spodni wyjął swój telefon i odblokował ekran. Ciężko westchnął, gdy po raz kolejny nie zauważył żadnej wiadomości od Mike'a. Martwił się. Od dawna nie miał z nim kontaktu i obawiał się najgorszego, ale miał nadzieję, że jego przyjaciel nie jest jeszcze na tyle głupi, by przedawkować. Mimo całej tej szopki z narkotykami ufał mu. Przecież znają się już tyle lat i zawsze byli dla siebie wsparciem. Jednak ten brak kontaktu nie dawał mu spokoju - to dziwne przeczucie, że stało się coś złego nie dawało mu spokoju.
   Wybrał numer telefonu i czekał na połączenie. Miał nadzieję, że chłopak zdecyduje się odebrać, przecież ile można się do siebie nie odzywać. Wywrócił oczami, gdy po raz kolejny w słuchawce odezwała się automatyczna sekretarka.
-Siema, tu Mike, zostaw wiadomość bla bla bla.. - z ironią przedrzeźniał nagranie pozostawione przez jego przyjaciela, przy tym w dziwny sposób wyginając mięśnie mimiczne twarzy.
   Nadal opierając się łokciami o barierę tarasu, spojrzał przez ramię w kierunku salonu. Na kanapie przykryta kocem spała spokojna Desire. Głowa wtulona w poduszkę, podparta na prawej dłoni i ułożone w nieładzie włosy wywołały na twarzy Malika delikatny uśmiech. Odwrócił się tyłem do zabudowy i w dalszym ciągu z miłym grymasem wpatrywał się w śpiącą dziewczynę. Była teraz taka niewinna, niewinna jak jeszcze nigdy dotąd. Czuł się odpowiedzialny. Odpowiedzialny za to, co się zdarzy.
   Twierdząc, że może na chwilę zostawić ją samą, postanowił wyjść do sklepu po coś do jedzenia. Desire od wczoraj nie jadła niemalże nic, na przemian śpiąc i wpatrując się w krajobraz za oknem. Nie mówiła prawie w ogóle, jedynie zdawkowe stwierdzenia typu "tak", "nie", "nie chcę". Zdarzało się, że czasem, podczas gdy chłopak wychodził na papierosa, ona wychodziła z salonu nic mu nie mówiąc. Zdawałoby się, że normalne jest wyjście do łazienki, jednak w jej przypadku obawiał się nawet tego, że samotny pobyt w toalecie mógłby obrócić się w tragedię.
   Cicho przechodząc przez niewielki salon, ciągle mając na uwadze to, czy jej nie obudził, znalazł się w przedpokoju. Nadal spoglądając w stronę kanapy ubrał buty i założył kurtkę. Z niskiego stolika zabrał paczkę czerwonych malboro oraz zapalniczkę i po chwili jak najciszej zamykał drzwi z drugiej strony.
Pośpiesznie odpalił papierosa i ruszył przed siebie.

   Słysząc z lekka histeryczny śmiech odwiódł wzrok od butów i skierował go w stronę skąd dobiegały chichoty. Kiedy we właścicielu odgłosów rozpoznał Mike'a, bez zastanowienia ruszył w jego stronę. Nie bardzo wiedział, czego może się spodziewać, bo jeszcze nigdy nie słyszał, aby był aż tak radosny. Zazwyczaj był nerwowy, głównie z powodu głodu.
Ostatni raz wypuścił dym z ust i wyrzucił niedopałek za siebie, tym samym szybko podchodząc przed ławkę, na której siedział rozbawiony nie wiadomo czym chłopak.
-Telefonu nie odbierasz, a siedzisz tutaj i śmiejesz się jak debil - rzucił, zakładając w tym momencie ręce na torsie.
Z początku bawiło go to, że Mike śmiał się w taki sposób, jednak kiedy zobaczył jego powiększone źrenice, mina znacznie mu zrzedła.
-O co chodzi, proszę pana? - zapytał chłopak wciąż chichotając. Nagle wszystko go cieszyło i nie rozumiał dlaczego Malik w tym momencie łapie się za głowę. Przecież wszystko wkoło jest tak kolorowe i piękne, spokojne i cudowne. Nawet mizerna mina mulata w pewien sposób wydawała się mu śmieszna.
-Brałeś.
-No i co z tego? - zapytał, powoli już wstrzymując śmiech. Mimo stanu, w jakim się znajdował wyczuł, że coś jest nie tak. Poczuł się w pewnym sensie zagrożony i uśmiech ustępował miejsca pokerowej minie.
Ledwo powstrzymujac wybuch złości, Zayn spuścił zaciśnięte w pięści dłonie. Tak bardzo denerwowało go w tym momencie zachowanie przyjaciela. Z całego serca miał ochotę nim potrząsnąć i w końcu przemówić do rozsądku, żeby poszedł na odwyk, żeby uwolnił się od tego gówna póki jeszcze może - przecież ma na to szanse. Jednak wiedział, że w jego przypadku to nic nie da. Próbować nie zaszkodzi, ale Mike należy do osób, którym nie jest łatwo uświadomić i wpoić cokolwiek. Musiałby przede wszystkim chcieć wyjść z nałogu, a na to - jego przeczuciem - na razie się nie zanosiło.
   Usiadł na ławce obok z lekka zdezorientowanego chłopaka, łokcie opierając na kolanach. Pewnym wzrokiem wpatrywał się teraz w rozkojarzoną twarz Mike'a.
-Stary, musisz się z tego wyleczyć - odetchnął głęboko i wzrok skierował przed siebie. - Musisz iść na odwyk.
-Nie, nigdzie nie pójdę - odrzekł kategorycznie.
Spodziewał się tego, ale wiedział, że musi spróbować. Nic nierobieniem niczego nie zdziała.
Otworzył usta, by wygłosić umoralniającą kwestię, która mogłaby w pewnym stopniu nakłonić chłopaka do leczenia, ale przyjaciel wyczuł chyba, co się święci.
-Nie. Nie wiesz, co tam robią z ludźmi - spojrzał na niego przestraszonym wzrokiem. Odwyk z opowiadań innych narkomanów to istne piekło. - Wolę odstrzelić niż dać tam sobą manipulować i pozwolić zniszczyć się do reszty - dodał, będąc w stu procentach pewnym swoich racji. Wizja szpitala psychiatrycznego go przerażała. Nie chciał się tam znaleźć. Przecież ja jestem normalny tylko lubię czasem zaćpać, wmawiał sobie.
-Mike, ja nie chcę po raz kolejny kogoś stracić! Mam tak o pozwolić ci zniszczyć sobie życie do końca?! Byłeś kiedyś na pogrzebie kogoś, dla kogo nałóg był ważniejszy niż życie?! - nie wytrzymał. Wspomnienie wywołało u niego zbyt wiele negatywnych emocji, co spowodowało po raz pierwszy od jakiegoś czasu napływ łez do jego czekoladowych oczu.
-A czy ja się prosiłem o głód?! Spróbujesz raz, potem następny i wpadniesz. Zayn, ja nie chcę do reszty zwariować w psychiatryku na jakiejś jebanej pseudo terapii, która jeszcze bardziej mnie zniszczy! - jego oczy pod wpływem złości zmniejszyły swoje średnice. Dobrze wiedział, że Zayn chce pomóc, ale bał się. po prostu się bał. Morfina płynąca w jego krwioobiegu nie pozwoliła mu się powstrzymać przed wybuchem złości.
Stał teraz z zaciśniętymi pięściami, mając ochotę wymierzyć przyjacielowi cios w twarz.
-Było nie próbować! Ale nie, bo przecież Mike zawsze musi rwać się pierwszy! - teraz Malik również wstał. Nie przewidział tego, że ta rozmowa może skończyć się w taki sposób.
   Nieoczekiwanie Mike rzucił się z pięściami na bruneta, przy tym niemiłosiernie krzycząc w jego stronę wszelakie wyzwiska. Z całych sił okładał jego ciało pięściami, podczas, gdy brązowooki próbował je zatrzymać. Chłopakowi kilka razy udało się dotkliwie uderzyć mulata w twarz, jednak to nie robiło mu zbyt wielu szkód. Orientując się w tym, że dalsza szarpanina nie ma sensu, Zayn z całych sił odepchnął od siebie przyjaciela. Jeszcze dotąd nigdy nie spotkał się z takim zachowaniem z jego strony.
Mike stał i zszokowanym wzrokiem mierzył Malika, nadal jednak będąc gotowym do ewentualnej walki.
-Nie zamierzam się z tobą bić, jesteś nagrzany - rzekł pewny siebie brunet i pociągając nosem odszedł.

***

   Wszedł do środka. Zdjął kurtkę i odwiesił ją na wieszak, przelotnie spoglądając w lustro. Jego uwagę przykuła mała, zaschnięta stróżka krwi, która nie wiadomo kiedy spłynęła z jego nosa. Skrzywił się na wspomnienie niedawnej pseudo bójki z najlepszym przyjacielem. Nadal szok wywoływało u niego jego zachowanie.
Pośpiesznie przeszedł do kuchni, jako, że tam znajdował się najbliższy kran, a nie chciał, żeby Desire się czegoś domyśliła.
   Odkręcił kran, z którego natychmiast popłynęła zimna woda. Nabrał jej w dłonie i kilkakrotnie obmył twarz. Dotyk nie należał teraz do najprzyjemniejszych, Mike'owi udało się porządnie obić mu nos. Klnąc cicho wytarł mokre dłonie o ręcznik i otarł nim twarz.
Odwracając się w stronę salonu zanotował, że na kanapie nikogo nie ma. Widok ten spowodował u niego gwałtowny odruch gotowości na wszystko. Jego umysł zaczęła opanowywać panika, lecz usłyszawszy odgłosy prysznica, uspokoił się. Mógł się domyślić tego, że będzie chciała się odświeżyć po tak długim śnie.
   Z blatu zabrał papierosy i zapalniczkę, i udał się na taras, gdzie ostatnio w zwyczaju miał palić. Odpalił jedną sztukę i już po chwili jego płuca wypełniał tak przyjemny i ukajający dym tytoniowy. Był od niego uzależniony i dobrze o tym wiedział. Wiele razy próbował rzucić palenie dla własnego zdrowia, ale ilość stresu, jaką ostatnio zażywał nie pozwalała mu na dotrzymanie postanowienia. Dobry papieros nie jest zły, pomyślał, śmiejąc się do samego siebie.
-Gdzie byłeś? - z rozmyślań wyrwał go nieśmiały, aczkolwiek pewny jak zawsze głos Desire. Lekko zaskoczony odwrócił się w jej stronę. Na jego twarzy zagościł przelotny uśmiech. Dziewczyna po raz pierwszy od dłuższego czasu nie odzywała się do niego. w powietrzu jednak nadal dawało się wyczuć napięcie i niepewność. Niepewnie odgarnęła mokre kosmyki, które opadały na jej twarz.
-Poszedłem do sklepu po coś do jedzenia - rzucił szybko, przechodząc z powrotem do salonu, uprzednio gasząc papierosa piętą.
Po wypowiedzeniu tych słów spotkał się tylko z niemą reakcją, polegającą na pokiwaniu głową, po której Desire usiadła na kanapie, okrywając się kocem i ręcznikiem ponownie przesuszając wilgotne po kąpieli włosy.
   Po wyciągnięciu z kuchennej apteczki świeżego bandaża i gazy oraz środka odkażającego, podszedł do mebla i kładąc rzeczy na szklanym stoliku usiadł obok niebieskookiej. Codziennie zmieniał jej opatrunek na przedramieniu, w celu uniknięcia przedostania się zakażenia.
-Daj - rzucił w jej stronę, wskazując na zabandażowaną rękę i oczekując na jakiś ruch z jej strony.
   Spojrzała na niego niepewnym, jak zwykle, wzrokiem i nic nie mówiąc wysunęła spod koca rękę, kładąc ją na nodze Zayna, w oczach mając ten sam wyraz zmieszania i swego rodzaju wstydu. Codzienny rytuał, przy którym zawsze się wstydziła. Tak, wstydziła się swoich blizn i tego, że jest tak słaba. Chłopak był jedyną osobą, która o tym wiedziała. Była mu wdzięczna za to, że nie zadawał pytań, na które nie miała teraz ochoty odpowiadać.
   Powoli zdjął stary opatrunek z ręki dziewczyny, który częściowo przykleił się do ran, jednak doświadczenie zrobiło swoje i już po chwili uporał się z nim, a jego oczom ukazały sę zaczerwienione sznyty. Lekko się skrzywił, a reakcja Desire również nie uszła jego uwadze. Zauważył to nerwowe przymknięcie oczu, które wyrażały - jak zwykle w tym momencie - niezliczoną ilość emocji.
   Zza pleców wyjął małą butelkę wody utlenionej, odpakował niewielką jałową gazę i zmoczył ją, następnie przykładając mokry materiał do nadgarstka z lekka przerażonej dziewczyny, która w tym momencie cicho syknęła, jak zwykle unikając kontaktu wzrokowego. Dokładnie przemywał każdą z blizn, będąc w tym niezwykle delikatnym. Następnie powziął w dłoń świeży bandaż i owinął nim uprzednio odkażane przedramię.
-Gotowe - rzekł, spoglądając w jej smutne oczy, które właśnie zaszczyciły go swoim spojrzeniem. Były piękne. Głęboki morski błkękit. Uśmiechnął się nieznacznie, nie wiedząc, co ma w tej chwili zrobić.
-Dziękuję - odpowiedziała, subtelnie odwzajemniając gest.
   Wstał z kanapy i począł zbierać śmieci, cały czas z ciekawością patrząc na milczącą szatynkę. Ta również przyglądała mu się z takim samym zainteresowaniem. Z jego obserwacji wywnioskował, że spogląda ona na jego usta, więc ponownie tego dnia wykrzywił mięśnie twarzy w przyjaznym geście.
    Poczuł delikatny dotyk czyjejś dłoni w momencie, gdy chciał odejść do kuchni i zostawić ją samą. Odwrócił się, nie wiedząc, o co mogłoby chodzić.
-Co ci się stało? - zapytała, podbródkiem wskazując na środkową część twarzy zaintrygowanego tą sytuacją mulata.
Speszony jej pytaniem chciał odejść. Nie miał teraz najmniejszej ochoty na rozmowę o jego kłótni z Mike'iem, ale ona nie dała za wygraną i silnym, jak na nią, pociągnięciem usadziła go obok siebie.
   Uzyskując nieme pozwolenie z jego strony, palcami dotknęła jego twarzy i wzrokiem zaczęła badać uszkodzony nos. Kto by pomyślał, że Desire Creews wykaże tak ogromne zainteresowanie Zaynem Malikiem? Zauważając zaschniętą stróżkę krwi, która musiała powstać po wyjściu chłopaka z łazienki, wzięła w dłoń gazę, namoczyła ją w wodzie utlenionej i z niezwykłym zaangażowaniem obmyła krwawiące miejsce.
   Zauważając sposób, w jaki brunet na nią spogląda, zatrzymała wzrok na jego oczach, nadal jedną dłonią trzymając jego twarz. Cisza, która między nimi panowała wydawała się wtedy co najmniej uciążliwa. Słychać było ich odrobinę przyśpieszone oddechy.
   Patrzył na jej usta, z każdą sekundą pragnąc coraz bardziej dotknąć ich swoimi. Ona zaś błądziła oczami po całym jego obliczu. Nerwowo przygryzła wargę. Sama nie wiedziała, co w tym momencie dzieje się w jej głowie. Umysł poczęły opanowywać wyobrażenia jej i Zayna jako pary.
   Zayn stopniowo przybliżał swoją twarz do jej. Nie panował teraz nad tym co robi. Do końca chyba nie był w pełni tego świadomy. Wiedział tylko, że chce. Że chce poczuć oddech dziewczyny na swoich wargach, i żeby ona także poczuła jego.
   Objął dłonią talię Desire i przysunął się lekko, i to chyba właśnie wtedy cały klimat tej sytuacji uległ degradacji. Poczuwszy dotyk dziewczyna momentalnie otrzeźwiała i odskoczyła od zdezorientowanego chłopaka, unikając kontaktu wzrokowego i ponownie okrywając się kocem. Tysiące myśli, które teraz krążyły po jej umyśle nie pozwalały skupić się na książce, którą poczęła nerwowo czytać.
   Zorientowawszy się w sytuacji, Zayn wstał z kanapy, zabierając ze sobą przyniesione rzeczy, tym samym udając się do kuchni. Schował przedmioty do szafki, w której ówcześnie się znajdowały i chwyciwszy w ręce papierosy oraz zapalniczkę, udał się na wcześniej opuszczony taras. Odpalił jedną sztukę i po raz kolejny dzisiejszego dnia zaciągnął się tytoniowym dymem, który w części począł opanowywać mętlik panujący w jego umyśle.
Atmosfera powróciła do stanu pierwotnego. Wyczuwalne w powietrzu napięcie i niemożność wypowiedzenia do siebie żadnego słowa.
-Zayn, idioto - zamruczał pod nosem, spuszczając głowę w dół i wypuszczając na zewnątrz dym.

od autorki: przepraszam. Przepraszam, przepraszam, że dodaję dopiero dzisiaj. Chciałam zorbić to już w niedzielę, ale nie wystarczyło mi czasu, a wczoraj nie było mnie w domu. Ogólnie z rozdziału jestem w miarę zadowolona tylko ta końcówka mi nie pasuje..
Ach, no i szczęśliwego nowego roku wam wszystkim!