Rozdział 9: Krucha obojętność.

   Chłodny dla innych zimowy wieczór był jednym z najgorszych, jakie dotąd przeżył. Trzęsące się dłonie utrudniały mu przeszukiwanie rzeczy, a zimny pot powoli spływający z czoła niemalże sklejał mu przekrwione oczy. Wiedział, że nie wytrzyma długo w takim stanie. Był świadom tego, że prędzej czy później coś w nim pęknie i wpadnie w szał i właśnie ta świadomość konsekwencji głodu powodowała u niego jeszcze większy strach. Niemal wszystkie szuflady i szafki były otworzone, ale w żadnej z nich nie było jej - tej, która dałaby koniec tym męczarniom przez jakie teraz przechodził.

  Ciężko oddychając wszedł do łazienki. Nie mógł zapanować nad dłońmi, którymi sprawdzał skrytkę, w której czasami chował narkotyki. Złapał się za głowę i zaciskając oczy stłumił krzyk. Nie ma jej.
Przelotnie spojrzał w lustro i utkwił wzrok w swoim odbiciu. Blada skóra, przekrwione oczy i ten grymas wyrażany przez zaciśnięte wargi. Miał wrażenie, że jego głowa zaraz eksploduje, a żołądek zwróci wszystko, co do tej pory udało mu się zjeść. Do tej pory nie zdawał sobie sprawy z tego jak czuje się człowiek wtedy, gdy przez dłuższy czas nie zaćpa.
  Spuścił głowę w dół i zaśmiał się histerycznie. Sam nie wiedział dlaczego się śmieje, przecież wszystkie jego narządy rozpadały się z bólu, potrzebowały morfiny, czegokolwiek, co umorzyłoby jego cierpienie.
Przypomniał sobie dokładnie moment, kiedy pozwolił wmusić w siebie pierwszą działkę. Ganił się w myślach za to, że okazał się nieasertywny. Ciekawość przezwyciężyła jakikolwiek rozsądek. Chciał tylko spróbować. Przecież jeśli będę chciał to skończę, powtarzał sobie ciągle. Nie mógł pomylić się bardziej.
Jedna dawka, potem druga i trzecia. Ćpanie okazało się tak odstresowujące, że chciał robić to ciągle. Nim się obejrzał wpadł w nałóg. Teraz już nie ćpał, bo chciał - ćpał, bo musiał, jedna chwila dłużej bez narkotyku i jego organizm wariował. Zimny pot, przekrwione oczy, dreszcze, trzęsące się ręce i ten strach, że nie ma w pobliżu żadnej strzykawki.

  Po raz kolejny przetrząsywał stolik nocny. Uderzył się otwartą ręką w czoło kiedy przypomniał sobie o skrytce, która służyła mu jako mały magazyn. Z nadzieją wypisaną na przemęczonej twarzy zaglądnął do środka. Kiedy zobaczył strzykawkę i dwie małe ampułki, w jego oczach zaczęło tańczyć tysiące iskierek szczęścia pomieszanego z ulgą. Drgające wciąż dłonie delikatnie ujęły strzykawkę i napełniły ją cieczą.
  Nadal ciężko oddychając zacisnął pięść lewej dłoni, by uwydatnić w żyły i wbił igłę w kanał. Niemal od razu czuł strumyki zbawiennej substancji łączące się z jego krwią.
Ulga.
Szczęście.
Euforia.
Odprężenie.

***

  Trzymając w dłoni spakowaną torbę czekał przed drzwiami gabinetu na rozmowę z lekarzem. W momencie, gdy usłyszał ciche zaproszenie do środka rzucił spojrzeniem w kierunku sali, w której przez kilka dni leżała Desire. Siedziała teraz na parapecie, tępym wzrokiem wpatrując się w biały krajobraz za oknem. Na sam widok milczącej dziewczyny serce krajało mu się z bólu. Gdyby przyszedł pięć minut później mogłoby być dla niej za późno. Straciłby ją. Dopiero wtedy, gdy zobaczył ją w kałuży krwi uświadomił sobie jak bardzo jest dla niego ważna. Dawna nienawiść i chęć dogryzienia za wszelką cenę zmieniła się w zaciekawienie, potrzebę wsparcia i pomocy. Nie wiedział jeszcze, w czym miałby jej pomóc, jednak był pewien, że nie odpuści - za dużo by stracił.
-Panie Malik.. - zaczął doktor Jones lekko wzdychając i splatając na biurku swoje dłonie. -..wie pan, że powinienem dać jej skierowanie do specjalisty. To nie jest normalne, że osiemnastoletnia dziewczyna podcina sobie żyły do tego stopnia, że tańczy na granicy życia i śmierci - urwał, wbijając wzrok w twarz zaskoczonego dalej mulata. Jeszcze nie do końca dochodziła do niego powaga sytuacji.
-Wiem, ale proszę zrozumieć.. - rozpoczął niepewnie. -To pogorszyłoby sytuację.
-Musisz teraz być dla niej wsparciem. Ona tego potrzebuje. Pod żadnym pozorem nie możesz zostawić jej samej - oświadczył, wręczając chłopakowi wypis.
-Obiecuję - powiedział stanowczym tonem.
Zrobi wszystko, co w jego mocy. Nie może jej zawieść.

***

>włącz<

 Okryta ciepłym kocem siedziała na parapecie w salonie i znów tępo wpatrywała się w spadające z nieba płatki śniegu. Spojrzała w kąt tarasu, który raził burgundową czerwienią i przypominając sobie zdarzenia mające miejsce kilka dni temu zamknęła oczy. Czując na sobie zaniepokojony wzrok Zayna starała się nie wybuchnąć spazmatycznym płaczem. Wyciągnęła ręce spod koca i przeniosła wzrok na zabandażowane przedramię lewej ręki. Każdy, nawet najmniejszy ruch powodował ogromny ból i wywoływał ciche syknięcie z ust dziewczyny. Wpatrywała się w białą tkaninę notując, że krew powoli zaczyna przez nią przenikać. Zachowywała się zupełnie tak jakby była zahipnotyzowana. Przemakający materiał momentalnie rozbudził jej wyobraźnię i zaczęła wyobrażać sobie nowe blizny na jej poturbowanej już wcześniej żyletką ręce. Czuła pogardę do samej siebie.
Dlaczego Zayn zdążył zawieźć ją do szpitala?
Dlaczego nie pozwolił jej odejść?
Wszystko miało szansę się skończyć. Leżałaby teraz w kostnicy, oczekując pogrzebu. Byłaby z tatą, już na zawsze. Nie musiałaby każdego dnia walczyć o lepsze jutro, które nigdy nie nachodziło. Carlos nie nękałby jej swoimi wizytami. Nikt nie zadawałby jej zbędnych pytań, nie męczyłaby się sama ze sobą. Koniec, definitywny koniec. Jednak jej pieskie szczęście musiało dać o sobie znać.
-Desire? - z rozmyślań wyrwał ją wyraźnie zmartwiony głos Zayna, o którego obecności zapomniała. Lekko drgnęła. Była mu wdzięczna za to, że jest z nią teraz, ale chciała być sama. Nie potrzebowała litości.
Udała, że go nie słyszy i dalej wpatrywała się w bliżej nieokreślony punkt. Nie miała ochoty na jakąkolwiek rozmowę. Wiedziała, że chłopak prędzej czy później będzie pytał ją o to wszystko, co stało się dwa dni temu, a ona nie miała najmniejszej ochoty, by z kimś o tym rozmawiać. Do tej pory nikt nie wiedział o tym, że się okaleczała i było dobrze. Niestety jej sekret przestał już być sekretem. Ale nie zamierzała nikomu tłumaczyć powodów, dla których robiła sobie krzywdę, chociaż wewnętrzne "ja" krzyczało z bólu i wręcz domagało się rozmowy, rozszarpywane przez wspomnienia i obojętność.

"Wielu ludzi nosi w sobie ukrytego potwora, chorobę, który wysysa im krew, który ich pożera, rozpacz, która gnieździ się w ich nocy.

oto człowiek, który nie różni się od innych, chodzi, porusza się i nikt nie wie, że ma w sobie straszliwego pasożyta - boleść stuzębną, która żyje w tym nieszczęśniku i zabija go.

Nikt nie wie, że ten człowiek to topiel.

Jest spokojny, ale bez dna."

 Spoglądał na nią spode łba z wyraźną ciekawością pomieszaną ze smutkiem i troską. Wciąż próbował nawiązać z nią jakikolwiek kontakt. Na wzrokowy nie było szans, bo dziewczyna nieprzytomnie wpatrywała się w krajobraz za oknem. Jej twarz nie wyrażała praktycznie żadnych uczuć. Nawet nie mógł się domyślić tego, o czym w tej chwili myśli, co czuje, co zamierza. Była nad wyraz twarda.
Nieosiągalna.
  Podszedł bliżej, wewnątrz zastanawiając się nad tym, czy uda mu się porozmawiać z Desire. Przez dwa dni w szpitalu nie odezwała się do niego jednym słowem mimo, że prawie cały czas siedział przy jej łóżku. Leżała i wzrok miała wbity w okno. Choćby nie wiadomo jak chciał nie potrafił do niej dotrzeć. Miał jednak cichą nadzieję, że zdążyła sobie już choć trochę poukładać myśli, i że zdobędzie się na rozmowę z nim, chociaż krótką, pięciominutową.
Niepewnym krokiem podszedł do okna i oparł się bokiem o ścianę dzielącą je z drzwiami na balkon, spoglądając na dziewczynę i krzyżując ręce na torsie. Wokół panowała zupełna cisza, nie przerywana nawet cichym tykaniem wskazówek zegara. Błądził wzrokiem po jej na pozór zastygniętej twarzy.
Pełne usta.
Smutne oczy wpatrzone w biel.
Idealne rysy twarzy.
Cierpiała, zdążył to zauważyć. Nie wiedział jeszcze tylko dlaczego.
Dlaczego to robiła?
Dlaczego się okaleczała?

  Zorientowała się, że jest niedaleko. Wiedziała, że Zayn nie da za wygraną - nigdy nie dawał. Instynktownie schowała zabandażowaną rękę pod koc, powstrzymując się przed syknięciem. Domyślała się jakim wzrokiem na nią patrzył i to właśnie świadomość tego, że zobaczy w jego oczach smutek i troskę nie pozwalała jej na to, by spojrzeć w jego stronę. Nie wytrzymałaby i wybuchnęłaby płaczem. Dobrze siebie znała i w sumie z tego powodu tak sobą gardziła. Wiecznie nieszczęśliwa i ciągle raniona osiemnastolatka. Dobre sobie.
  Usłyszawszy ciche chrząknięcie zwróciła oczy w kierunku opartego o ścianę mulata. Widziała dokładnie to, co przewidywała. Troska.
Najchętniej rozpłakałaby się teraz i wtuliła w jego ramię, ale nie chciała po raz kolejny okazywać swojej słabości, to byłoby dla niej zbyt wiele. Z całych sił powstrzymywała łzy i przełknęła narastającą gulę. Wpatrywali się w siebie w milczeniu, każde z nich wyczekując wypowiedzi ze strony drugiej osoby. Czuła, że niedługo nie da rady, że pęknie, jednak mimo to uparcie udawała obojętność. Smutne oczy zatapiały się w czekoladowym brązie.

Patrzył. Czekał na jakikolwiek ruch z jej strony. Nie doczekał się. Była uparta jak zawsze.
-Dlaczego to zrobiłaś? - zapytał odchrząkując chrypkę powstałą w efekcie zbyt długiego milczenia.
Spuściła wzrok. Nie! Nie miała tego robić, nie miała okazywać jakiejkolwiek słabości. Otworzyła usta i wypuściła z nich strumień dwutlenku węgla, próbując tym samym uspokoić się choć trochę. Ponownie spojrzała na Zayna nie wypowiadając ani jednego słowa.
-Musisz mi powiedzieć. Desire, jak mam ci pomóc skoro nie wiem o co chodzi? Wiem już dużo, ale musisz uzupełnić moje informacje - znów ten błagalny wręcz wzrok.
Nie. Litość. Tego nie chciała. Kilkoma głębokimi wdechami wyrównała oddech i ponownie skierowała wzrok za okno.
-Nie potrzebuję pomocy. Niczyjej - wychrypiała, przełykając gulę, która z sekundy na sekundę stawała się coraz większa.
Poczuła lekki dotyk na swojej skórze. Ponownie drgnęła. Jednak nie potrafiła sama zidentyfikować, czy to dreszcz strachu czy może przyjemności.
Kolejny.
Tym razem ujął w swoją dłoń jej twarz i odwrócił ją w swoją stronę, tym samym uniemożliwiając jej jakikolwiek ruch i będąc niesamowicie delikatnym.
Ponownie cisza. Znów ta nieznośna.
-Proszę - wyszeptał, a czas zdawał się jakby zatrzymać w miejscu.
Tym razem nie zniosła tego błagalnego wzroku i tonu, którym się do niej zwracał. Jedna łza znalazła ujście z jej oczu. Zacisnęła powieki i chciała znów zwrócić się do okna, jednak chłopak jej to uniemożliwił. Stanowczość.
Kolejny kontakt wzrokowy. Coraz to nowe słone krople spływały po jej policzkach, a ona teraz powstrzymywała się tylko przed wybuchem płaczu.
Znów się nie udało.
Znowu pokazała jak bardzo jest słaba.
  Widząc jej łzy, wtulił się w nią pozwalając na to, by zmoczyły jego bluzę. Nie trzeba było wiele czasu, by usłyszał niekontrolowane jęki i drgania ciała Desire.
-Damy radę. Przejdziemy przez to razem - powiedział, błądząc oczami po skrytym w mroku pomieszczeniu, wciąż zastanawiając się nad tym w jaki sposób pomoże uporać się dziewczynie z problemami.

od autorki: wybaczcie to jednodniowe opóźnienie. Testy, szkoła. Chciałam dopieścić ten rozdział jak najlepiej potrafiłam, jedna nadal czegoś mi brakuje. No cóż, czekam na Wasze opinie.
P.S: Założyłam tumblr'a. Jeżeli któraś z Was też go posiada to wpadajcie, chętnie podejmę obserwację c:
Link: http://shootmen0w.tumblr.com/