Rozdział 8: Powiedz, że to przejściowe.

>Włącz<

 Boję się.
Nie chcę, by to wracało.
Czy to nie może odejść?
Dlaczego tak często o sobie przypomina, nawet w najmniejszej rzeczy?
  Minęło kilka dni. Dni, w które nie ruszała się w ogóle z domu. Dlaczego? Bała się, najzwyczajniej świecie się bała. Przeszłość zdawała się ją gonić w zastraszającym tempie. Właśnie przez to zdarzenie sprzed kilku dni zaczęła nienawidzić miejsce, które jeszcze niedawno kochała. Do tej pory wpajała w siebie przekonanie, że da sobie radę. Próbowała bronić się przed przeszłością, jednak teraz miała co do tego poważne wątpliwości. Czuła - jeszcze jedno zdarzenie - i bariera ochronna może pęknąć, zniknąć i Desire zostanie tak jak kiedyś wystawiona na żer ludzi. Ludzi takich jak Carlos, czy Greg.
To właśnie zdarzenia z przeszłości spowodowały u niej strach zarówno przed przyszłością - przed tym, co ma dopiero nadejść, o którym wie tylko Bóg. Bariera zbudowała się w jednym momencie. Zdrada to coś, czego nie życzyłaby nikomu, ale może to właśnie Carlos uświadomił jej, że tak na prawdę nie można nikomu zaufać w stu procentach? Z perspektywy czasu żywiła do niego wdzięczność, ale tak samo go nienawidziła. Stał się jej zupełnie obojętny.
Bynajmniej dopóki o sobie nie przypomniał.
  Siedziała na parapecie okna, szczelnie opatulona kocem, w ręku trzymając stygnącą już w kubku herbatę. Kolejny raz jej umysł został przyćmiony przez zdarzenia z przeszłości.
-Jesteś dla mnie najważniejsza..
Jej usta wygięły się w delikatnym uśmiechu..
-Wiesz, że cię kocham?
.., który potem zmienił się w jeszcze szerszy.
-Jesteś takim moim oczkiem w głowie, kochanie.
Schowała głowę w dół i uśmiechnęła się sama do siebie, by po chwili ironicznie prychnąć, gdy to właśnie przed chwilą uświadomiła sobie, że właśnie przez tak banalne zwroty czuła się szczęśliwa i kochana. Teraz, gdy tym myślała o tym wszystkim, mając świadomość teraźniejszości, gula w gardle narastała z każdą sekundą. Uśmiech bladł, ustępując smutkowi, a podchodzące łzami oczami spoglądały przez okno w bliżej nieokreślone miejsce.

"Po co miłość, kiedy jest, co ją tworzy,

Nie wiedziałem, byłem na to za młody,

Mimo wszystko, coś mówiło: więcej!,

Gdy byliśmy blisko siebie, splatało ręce,

Dziś nie mówię nic, jestem znów tam,

Twoja podróż zaszyła sercu usta,

Czasem biję się w pierś, czy mogłem więcej,

Lecz to głupie, ja byłem jeszcze dzieckiem,

Nie chcę płaczu, łez płynących rzewnie,

Przeznaczenie, od nas niezależne"

  Kilka słonych kropel znalazło ujście z jej mocno zaciśniętych oczu, tak bardzo pragnących zamknąć im drogę. Po raz kolejny udowadniała sobie to, jak bardzo jest słaba. Jak łatwo wspomnienia ją nękające znajdują drogę do jej umysłu i burzą jej życie, które nieudolnie próbuje sobie ułożyć - zacząć na nowo. Przecież obiecała sobie, że nie będzie płakać z tamtych powodów, miała być silna i co z tego wyszło? Czuła się nie fair wobec samej siebie. Nie lubiła, kiedy ktoś nie dotrzymywał słowa, fakt - już się do tego przyzwyczaiła - , a teraz to ona nie dotrzymała danej samej sobie obietnicy.
  Wewnętrzną walkę myśli przerwał jej dzwonek do drzwi. Nie zamierzała nikomu otwierać, tym bardziej, że domyślała się, że to znów Zayn przyszedł zorganizować jej popołudnie. Zupełnie nie wiedziała, dlaczego to robi. Początkowo ignorowała dźwięki, ale dzisiaj chłopak był wyjątkowo natrętny, więc po jakimś czasie zdecydowała się otworzyć.
Dokładnie ocierając oczy i policzki mokre od łez, ślamazarnym krokiem podeszła do białych drzwi i cicho pociągając nosem je otworzyła.
-No hej, Desire - drwiącym głosem powitał dziewczynę, na twarzy której w tym momencie można było zobaczyć skupisko emocji.
Szok.
Przerażenie.
Niepewność.
Złość.
Nienawiść.
Stała w bezruchu. Jednak nie przewidziała się tamtego wieczoru, dobrze rozpoznała Carlosa, który teraz patrzył na nią z niezydentyfikowanym wyrazem twarzy.
-Pewnie zastanawiasz się teraz, jak ja cię tutaj znalazłem. Cóż, pani z dworca chętnie odpowiedziała na moje pytania, a twoja matka opowiedziała historię twojego dzieciństwa - dodał z wyraźną drwiną.
-Czego chcesz? - syknęła, pozwalając wkraść się na usta grymasowi obrzydzenia i złości. W środku gotowała się jej krew, ale również czuła się po raz kolejny zdradzona, kolejny raz przez własną matkę.
-Nie wpuścisz mnie do środka? - zapytał, w tym momencie przechylając lekko głowę i robiąc krok w stronę przerażonej i starającej się zachować obojętność dziewczyny. Rozszerzył swoje ramiona i z ironicznym uśmiechem próbował otulić nimi Desire, tym samym nieznacznie przekraczając próg domu.
-Nie dotykaj mnie, rozumiesz?! - wrzasnęła na niego, dając upust wszelakiej złości. Mocno i gwałtownie odepchnęła Carlosa od siebie. -Mów, czego chcesz - dodała obojętnym tonem.
-Przecież dobrze wiesz, chciałbym byś do mnie wróciła. Oboje wiemy, że beze mnie nie dasz sobie rady - uśmiechnął się, zakładając ręce na swoim torsie. Obserwował teraz osiemnastolatkę, która nawet nie starała się kryć swojej niechęci potwierdzając ją głośnym prychnięciem i histerycznym śmiechem.
-To miał być żart? Wyjątkowo ci się wyostrzył - skwitowała krótko i obserwowała, jak na twarzy szatyna maluje się złość, z każdą sekundą narastająca.
Żarty się skończyły.
-Albo do mnie wrócisz, albo zgotuję ci piekło na ziemi - jednym ruchem nogi znalazł się kilka centymetrów od Desire i pochwycił jej lewą rękę, notując przy tym głośne syknięcie ze strony ciemnej blondynki. W głowie zaświtało mu zdarzenie sprzed miesiąca, kiedy to w szkole podczas kłótni odkrył głębokie rany.
-Puść! - krzyczała przeczuwając, co chłopak ma zamiar zaraz zrobić. Z całych sił próbowała się mu wyrwać, jednak na marne.
Upewniony w swoim przekonaniu wziął w palce cienki materiał rękawa swetra, który miała na sobie i pociągnął go w dół. Teraz miał okazję zobaczyć dokładnie, jak głębokie rany zadawała sobie jeszcze niedawno jego już była dziewczyna. Przyglądał się im niezwykle dokładnie, nie przestając ani na chwilę, nawet wtedy, gdy zauważył w jej oczach łzy, które po chwili małym strumykami zaczęły spływać po jej policzkach.
-Och, proszę.. co my tu mamy.. - rzekł, mocno przyciskając palce do świeżo zagojonego cięcia.
-Wynoś się! - wybuchnęła histerycznym krzykiem i wyrwała się zaskoczonemu Carlosowi. -Wynoś się, rozumiesz?!
-Psycholka - mlasnął i z dezaprobatą pokiwał głową. -Do zobaczenia, ślicznotko! - krzyknął na odchodne i zniknął za furtką.

   Z wielkim hukiem zatrzasnęła drzwi i oparła się o nie plecami. Patrzyła tępo w sufit, cały czas starając się nie wybuchnąć płaczem. Energicznie mrugała oczami myśląc, że to pomoże cofnąć łzy do miejsca, z którego natrętnie próbowały uciec. Przymknęła powieki, spod których zdołało wypłynąć już kilka słonych kropel. Drgające ciało osuwało się powoli w dół, wspierając się na drzwiach. Oddech stawał się nieregularny, spazmatyczny oddech powodował to, że zaczęła dławić się własnym płaczem. Bezwładnie opadła na podłogę, głowę chowając w trzęsących się z nadmiaru emocji  ramionach. Nie próbowała już nawet kontrolować płaczu, który z minuty na minutę stawał się coraz głębszy, głośniejszy - po prostu histeryczny. Miała wrażenie, jakby wylała już morze łez.
   Nagły przypływ złości i adrenaliny spowodował to, że energicznie poderwała się i zniecierpliwiona ruszyła do salonu połączonego z kuchnią, cały czas płacząc i trzymając się za głowę i odgarniając z czoła opadające na nie włosy. Nie kontrolowała w tym momencie swojego ciała ani umysłu. Czuła się upokorzona.
   Wydając z siebie niezidentyfikowane dźwięki, trzęsącymi się dłońmi podwinęła rękaw swetra i z obrzydzeniem spojrzała na rany - symbol jej słabości. Z premedytacją zaczęła paznokciami drugiej dłoni rozdrapywać cięcia, dusząc przy tym płacz i jęki poprzez zaciśnięcie ust. Nie trzeba było długo czekać na to, by z ran zaczęły wypływać strużki krwi. Jednak to jej nie wystarczało, nadal uważała, że bolało za mało. Doznając olśnienia szybkim krokiem podeszła do jednej z szuflad, w której trzymała bandaże i środki dezynfekujące oraz ją - rzecz, z którą wiązała tyle wspomnień.
   Chwyciła w dłoń połyskującą żyletkę i próbując opanować oddech przystawiła ją do ręki, którą przed chwilą terroryzowała. Bez wahania przesunęła ją po ręce, sycząc przy tym z bólu, kiedy narzędzie kolejny raz kończyło wędrówkę wgłąb jej ciała. Orientując się w momencie, że jej całe przedramię zalane jest krwią, upuściła ostry listek i zacisnęła pięści, powodując tym szybszy wypływ krwi, która swobodnie opadała na kremowe kafelki tworząc małe kałuże. Chwiejnym z roztrzęsienia krokiem podeszła do okna i wyszła na taras, który posypany był lekką warstwą białego puchu. Usiadła w rogu barierek i zaniosła się kolejną dawką płaczu, wystawiając poranione ramię na panujący mróz.
-Jest dobrze - szepnęła do siebie, nadal łkając.

"I teraz wiem, jak to życie można łatwo przegrać"

***

   Zima. Śnieg. Minusowa temperatura. Nie należał do licznej grupy fanatyków tej pory roku. Trzeba było się ciepło ubierać, uważać na przeziębienia, to niezdecydowanie nie było dla niego.
Jak zwykle po południu się nudził, Mike nie odzywał się od kilku dni. Postanowił więc, że po raz kolejny odwiedzi swoją znajomą z dzieciństwa i oglądną film, który na tę okazję zabrał ze sobą. Bardzo lubił spędzać czas z Desire, przez te kilka dni stała się mu na prawdę bliska, mimo licznych docinek z jej strony. Niestety cały czas trzymała go na dystans. Miał nadzieję, że już niedługo to się zmieni i może powie mu o sobie coś więcej.
   Stanął przed drzwiami i zadzwonił dzwonkiem. Zaczął się niepokoić, kiedy dziewczyna przez duższą chwilę nie otwierała mu. Może gdzieś wyszła? A może robi coś i nie słyszy? Coś jednak podpowiadało mu, że jest tam w środku.
Z lekką niepewnością uchylił drzwi do domu i wsadził głowę w szparę między skrzydłem a futryną.
-Desire, jesteś? - zapytał, gdy przez dłuższą chwilę nie usłyszał nawet najcichszego szmeru.
   Niepewnym krokiem wkroczył do mieszkania i począł rozglądać się po pomieszczeniach. Wodząc wzrokiem po każdym napotkanym przedmiocie przeszedł do salonu, gdzie zawsze zwykł zastawać dziewczynę oglądającą telewizję bądź czytającą książkę.
W momencie, gdy na posadzce ujrzał krople krwi, przerażenie owładnęło jego ciało i umysł, a po zobaczeniu zakrwawionej żyletki serce przyśpieszyło bicie. Czuł, niemal wiedział, ze stało się coś złego. Teraz tylko musiał ją znaleźć.Rzucił opakowanie z płytą na kuchenny blat i z przerażeniem w oczach zaczął zastanawiać się od czego zacząć.
  Idąc śladem kropelek lekko zaschniętej cieczy doszedł do drzwi balkonowych. Bez zastanowienia wyszedł na zewnątrz i nerwowo rozglądał się po tarasie, poszukując Desire. W końcu jego oczy napotkały skuloną w rogu postać, z której przedramienia spływała krew. Śnieg z białego stał się krwistoczerwony, a dziewczyna cicho łkała i mruczała niezrozumiałe rzeczy pod nosem.
-Desire! - podbiegł do dziewczyny i kładąc dłonie na jej ramionach i potrząsnął nią energicznie. Wiedział, jak to wszystko może się skończyć, przez co strach zwiększał się z każdą sekundą.
Ujął w dłonie jej twarz i ujrzał zapuchnięte policzki oraz zaczerwienione od płaczu oczy, na które już ledwo patrzyła.
-Nie zasypiaj, słyszysz?! Nie wolno ci zasnąć! - krzyczał do niej desperacko dobierając słowa. -Nie możesz mnie zostawić!

od autorki: cóż, nie wiem, co mam sądzić, ocenę pozostawiam Wam :)