Rozdział 7: Zamknij się, Malik.

   -Malik, Creews! Natychmiast do ławki! - krzyknęła kobieta koło czterdziestki, zauważywszy, że dwójka jej podopiecznych znów zaczęła ganiać po klasie pełnej bawiących się dzieci i porozrzucanych po podłodze zabawkach.
-Nie będę siedzieć z tym debilem! - odezwała się głośno drobna blondynka, przytupując w tym czasie nogą.
-A ja nie będę siedzieć koło tej barbie! - odkrzyknął ciemnowłosy chłopczyk, wystawiając język swojej koleżance i zabierając jej trzymanego przez nią pluszowego misia.
-Zayn, oddaj mi to! - warknęła i rozpoczęła pogoń za uciekającym kolegą.
Chłopiec puścił się pędem i uciekał od goniącej go, wściekłej, Desire. Tak bardzo lubił się z nią droczyć. Nie lubili się niemal od początku ich znajomości. Pani Brown zawsze miała z nimi utrapienie. No bo która normalna kobieta wytrzymywałaby dzień w dzień z dwójką rozwrzeszczałych na siebie dzieci? Nieraz odbywały się spotkania z rodzicami, które miały na celu pogodzenie zwaśnionych szkrabów, jednak jeszcze żadne nie przyniosło zamierzonego efektu, gdyż i Zayn, i Desire nie pozwalali dojść sobie do słowa.
Pędząc między stolikami chłopiec zatrzymał się przy jednym, powodując tym samym to, że Desire stała po przeciwnej stronie, co wróżyło długą bieganinę wokół mebla.
-No i co teraz powiesz? Przeproś mnie za tego "debila", albo nie oddam ci zabawki!
-Nie będę cię za nic przepraszać, marzenie! Oddaj! - wrzasnęła, wyciągając rękę przed stolik, w celu wyrwania chłopcu zabawki.
-Dość tego, oboje idziecie do kąta! Desire tu, a Zayn tu, przodem do ściany! - rozkazała zdenerwowana ich zachowaniem wychowawczyni, pokazując poszczególne miejsca. Dzieci mimo wielu narzekań wykonały posłusznie polecenie, stając przodem do dwóch równoległych kątów. Co chwilę jedno spoglądało na drugie z wypisaną obrazą na twarzy.
-Debil..
-Idiotka..

***

 
   Siedziała wraz z Zaynem na szarej kanapie, znajdującej się tuż przed telewizorem. Od dłuższej chwili nie mogła opanować śmiechu. Charakterystyczne wygięcie warg ani śmiało zmienić położenia. Zabawne historie z dzieciństwa, o których dawno zapomniała; wyzwiska, kłótnie, bójki. To właśnie stąd kojarzyła Zayna, teraz już wiedziała, dlaczego, kiedy tylko go widziała, miała deja vu. Parsknęła śmiechem, gdy siedzący obok niej  chłopak przypomniał jej o kolejnej sytuacji, mającej miejsce w czasach przedszkolnych.
-...a pamiętasz, jak wywaliłem na ciebie cały talerz makaronu? - zalał się kolejną salwą śmiechu, usiłując przy tym nie udławić się chipsami, które właśnie jadł. - To było zaraz po tym, jak staliśmy w kątach. - rzekł, powoli opanowując już ataki śmiechu, targające nim we wszystkie możliwe strony. Nigdy nie wierzył w to, że kiedykolwiek uda mu się ponownie spotkać swojego wroga numer jeden. Nie mylił się przy pierwszym spotkaniu. W Desire aż do tego czasu pozostała ta charakterystyczna niechęć do niego, może nawet ona sama nie wiedziała wtedy, że jest ona uwarunkowana przeszłością? Przecież od zawsze taka była - trudna w kontaktach. Mimo upływu lat, oboje potrafili przypomnieć sobie najzabawniejsze zdarzenia.
-Taaak, byłam na ciebie wtedy wściekła.. i znowu nazwałam cię debilem - wygięła usta w delikatnym uśmiechu, który spowodował przyjemne dreszcze na jego ciele. We wspomnieniach widniała zawsze zła i naburmuszona Desire, nie miał pojęcia, że dziewczyna potrafi tak ładnie się uśmiechać i wywoływać u niego takie reakcje. - Och, ta moja ówczesna orginalność - zachichotała pod nosem, odgarniając z czoła opadający kosmyk włosów.

W tym momencie zapadła cisza, co chwilę przerywana przez stłumione śmiechy obojga rozmówców. Siedzieli obok siebie, co chwilę dyskretnie spoglądając w swoje strony.
Nie mogła uwierzyć w to, co teraz się dzieje. W obecności największego wroga z dzieciństwa czuła się teraz jakby rozmawiała z najlepszym przyjacielem. Zadziwiające wydawało jej się teraz to, jak bardzo się nie lubili. Niemożliwością było usadzenie ich przy jednym stoliku w klasie, nie wspominając już o normalnej rozmowie bez wyzwisk w obie strony, bardzo wyszukanych, jak na tak małe dzieci. A teraz, po latach, to właśnie on sprawił, że się uśmiechnęła. Do tej pory udawało się to tylko Carlosowi, wcześniej tacie. Z czasem zamieniła się w zamkniętą w sobie dziewczynę, do tej pory wpajała sobie do głowy przekonanie, że nie można ufać ludziom, że potrafią tylko ranić, że nie warto się do nich uśmiechać. Bardzo mocno przeżywała to, co działo się w jej życiu, a teraz zupełnie jak gdyby o wszystkim zapomniała. Chłopak sprawił, że na chwilę zapomniała o złych rzeczach, o sytuacjach, które nie były dla niej miłe, wywołał u niej uśmiech. Tak, Desire Creews, za sprawą Zayna Malika, po raz pierwszy od dłuższego czasu uśmiechała się szczerze.

***

   -Daj jednego - zwrócił się do dziewczyny w momencie, gdy ta właśnie umieszczała papierosa w swoich ustach. Pomimo chłodu, jaki panował na dworze, opuścili salon i w tej chwili znajdowali się na tarasie, mając na sobie tylko cienkie bluzy.
Unosząc brew spojrzała na niego i wyciągnęła w jego stronę rozpakowaną paczkę niebieskich L&M' ów, przygryzając lekko papierosa, by nie wypadł na podłogę podczas mówienia.
-Ty i palenie? Czekaj, czekaj.. "...po co się tak niszczyć?" ? - spojrzała zdumiona na lekko zawstydzonego bruneta. - Bierz.
Zayn, nie zastanawiając się ani chwili, sięgnął po jedną sztukę, umieścił ją pomiędzy nieznacznie rozchylonymi wargami, przy tym zręcznie zapalając papierosa, i już po chwili rozkoszował się przyjemnym dymem, który teraz zwiedzał jego płuca, zupełnie tak  jak wycieczka  muzeum. Patrzył przed siebie, kątem oka spoglądając na Desire, która nagle ucichła. Była teraz taka skupiona, cicha i zamyślona. W skupieniu wpatrywała się w bliżej nieokreślone miejsce, co jakiś czas zaciągając się i wypuszczając dym, przy tym odchylając głowę odrobinę do tyłu.
-Nie gap się tak - powiedziała cichym głosem dziewczyna, nawet nie spoglądając w stronę chłopaka. Zawsze peszyły ją ukradkowe spojrzenia.
Obrócił głowę do poprzedniej pozycji i zaczął podziwiać drzewa, kołysające się pod wpływem delikatnego wiatru, wypuszczając w momencie tytoniowy dym.
-Coraz bardziej mnie zadziwiasz, Creews - szepnął niemal niesłyszalnie, patrząc z przymrużonymi oczami na słońce.
-Zamknij się, Malik.

***

   Głośna muzyka, tłumy tańczących ludzi i niewyobrażalny zaduch. Razem z kolegami często chodził nocą po klubach, by trochę się rozerwać i napić alkoholu. Było to już niema tradycją, w każdą sobotę zbierali się stałą grupką osób i ruszali na podbój. W wielu miejscach byli dobrze rozpoznawani, wszystko dlatego, że bywali w nich dość często.

Dopijał właśnie zamówionego drinka, gdy jego oczy napotkały wyczekujące spojrzenie kumpla. Od razu domyślił się o co chodzi. Pod pretekstem palenia papierosów opuścili resztę towarzystwa i wyszli na zewnątrz. Chłodne listopadowe powietrze uderzyło w twarz bruneta i momentalnie otrzeźwiło. W milczeniu udali się do jednego z zaułków na tyłach klubu, zatrzymując się przy starym kontenerze. Uważnie rozglądnął się dookoła i z kieszeni kurtki wyjął małe zawiniątko.
-Dobrze wiesz, że mi się to nie podoba. Matkę zaczyna dziwić to, że pilnuję swojego pokoju jak pies budę - powiedział, cały czas obserwując zmieszanego aczkolwiek szczęśliwego kolegę i wyciągając rękę z przedmiotem w jego stronę.
Ten bez jakiegokolwiek wahania zabrał swoją własność i uważnie rozglądając się dookoła schował ją do kieszeni.
-Stary, nie wiem jak mam ci dziękować - odpowiedział, z wdzięcznością wpatrując się w twarz Zayna, który najwyraźniej nie był zachwycony całą tą sytuacją.
-Mike, do cholery, nie dziękuj mi, tylko skończ z tym gównem raz na zawsze - rzekł stanowczym tonem, wyjmując papierosa i po chwili zapalając go.
Od dłuższego czasu próbował przemówić Mike'owi do rozsądku. Sam już nie wiedział jak ma do niego dotrzeć. Bolało go to, że jego najlepszy przyjaciel pakuje się w największe bagno, jakim są narkotyki. Co kilka dni przychodził do niego, by przekazać mu towar na przechowanie, bo matka zaczynała już coś podejrzewać. W głębi duszy wiedział, że robi źle, jednak źle czuł się z myślą, że mógłby mu odmówić. Wiele razy chciał powiedzieć Helen o wszystkim, ale wiedział, że nie wybaczyłby mu tego i byłoby to równoznaczne z końcem ich przyjaźni. Był teraz między młotem, a kowadłem, w sytuacji, która tak na prawdę nie miała żadnego wyjścia. Chciał go z tego wyciągnąć, ale żadne argumenty do niego nie trafiały. W chwili głodu liczyło się tylko to, by miał towar, by miał tabletki.
-Wiesz dobrze, że nie mogę, to mnie za bardzo wciągnęło - spuścił głowę w dół, pokazując tym jak bardzo jest bezsilny wobec nałogu. Było mu wstyd przed przyjacielem, że ten musi mu ciągle ratować tyłek, że w jakimś sensie też go w to wciągnął.
-Dlaczego nie posłuchałeś mnie na początku?! Mike, kurwa, ty wiesz co ty robisz? Jak bardzo się tym niszczysz?! Przecież ty nawet nie potrafisz dnia bez tego wytrzymać! - wrzasnął na tyle głośno, by podkreślić swoją złość, jednak wystarczająco cicho, by nikt oprócz nich nie mógł tego usłyszeć. - I nie mów mi, że masz to pod kontrolą, bo nie masz!
-Chciałbym przestać, ale nie mogę, nie wiesz jak to jest! - odkrzyknął zirytowany.
-Masz rację, nie wiem, bo nie jestem na tyle głupi, żeby wpakować się w takie gówno! - rzucił wypalonego papierosa na chodnik i rozgniótł go piętą. - Okej, dobra, sorry, nie chciałem tak bardzo na ciebie naskoczyć - powiedział, wstrzymując falę złości i złapał się za głowę. - Zgoda? - spojrzał niepewnym wzrokiem na Mike'a, który był równie zdenerwowany jak on i wyciągnął do niego dłoń. Każda kłótnia, których ostatnio było bardzo wiele, kosztowała ich masę nerwów.
Chłopakowi od razu na usta wkradł się nikły uśmiech i już po chwili znajdowali się w przyjacielskim uścisku, klepiąc się wzajemnie po plecach.
Nie mówiąc już nic wrócili do środka i usiedli na wcześniej zajmowanych miejscach. Zaynowi trudno było przestawić się na tryb normalny. Czasami to wszystko kosztowało go zbyt dużo nerwów, jednak po chwili dał ponieść się wesołemu nastrojowi, panującemu wśród towarzystwa.

***

  Przechadzała się parkowymi alejkami w świetle ulicznych latarni i akompaniamencie szumiącego wiatru, z rękami w kieszeniach ciepłego płaszczu. Mieszkała tu zaledwie kilka tygodni, a już kochała to miejsce tak, jakby mieszkała tutaj od zawsze. To właśnie za tym tęskniła, za tym spokojem, którego pragnęła tak bardzo od dłuższego czasu. O tej ciszy w domu, bez kłótni, bez krzyków. Jednak czasami to ona okazywała się największym wrogiem.
Jak co wieczór rozmyślała o zdarzeniach minionego dnia. Zadziwiająco dobrze czuła się w towarzystwie Zayna, chciało jej się śmiać, gdy przypominała sobie, co mieli w zwyczaju wyrabiać na zajęciach.
Właśnie wtedy, gdy przypomniała sobie dzisiejszą rozmowę, jej usta wygięły się w delikatnym uśmiechu. Lubiła to uczucie posiadania kogoś, z kim można porozmawiać. Nie był to ktoś, komu mogłaby powierzyć swoje tajemnice, ale z czasem mogłaby to zrobić. Chłopak wzbudził w niej tą krztę zaufania, której od niedawna nie miał u niej nikt.
Spacerując po centrum miasteczka, przyglądała się sklepowym gablotom. Była połowa listopada, a sklepy już przepchane były świątecznymi upominkami i ozdobami choinkowymi, w cukierniach można była zauważyć ciasteczka w kształcie choinek bądź gwiazdy betlejemskiej. Wszystko emanowało tak pozytywną energią, jednak Desire nie podzielała ani trochę zachwytu nad świętami. Nie lubiła tego okresu czasu, który był poświęcony przede wszystkim radości, miłości i rodzinie, której ona najzwyczajniej w świecie już nie miała.
Jej uszu dobiegł stłumiony dźwięk głośnej muzyki, wydobywającej się przez drzwi nieopodal znajdującej się dyskoteki. Spojrzała w kierunku, z którego pochodził dźwięk i na chwilę zamarła. Niedaleko wejścia przechadzała się zupełnie znajoma postać. Zamrugała energicznie powiekami i kiedy uświadomiła sobie, że to nie żaden sen, a rzeczywistość, strach opanował całe jej ciało, a po plecach przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Uśmiech momentalnie zniknął jej z twarzy, a umysł opanowało przerażenie. Nie, to nie może być prawdą.
Odzyskując w pełni władzę nad własnym ciałem, odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem ruszyła w stronę domu, w duchu modląc się, by nie zostać zauważoną przez znanego jej osobnika.

od autorki: witam po dwutygodniowej przerwie.

Rozdział chciałam dodać już tydzień temu w sobotę, jednak przez nawał nauki nie miałam kompletnie czasu, by cokolwiek napisać.

W tym tygodniu miałam przedpróbne testy kompetencji, bo moja szkoła zdecydowała się zrobić nam sprawdziany z dwóch wydawnictw.

Jednak wczoraj i dzisiaj zebrałam się w sobie i napisałam kolejny rozdział.

Jest dłuższy od wcześniejszego, co mnie cieszy.

Mam nadzieję, że choć trochę Wam się spodoba c:

Czekam na Wasze opinie : )