Rozdział 6: Ponowne spotkanie.

   Kolejny dzień. Dzień, który być może przyniesie coś nowego, coś, czego nikt by się nie spodziewał? Odwieczne pytanie kłębiące się w głowie każdego człowieka. Co przyniesie następny dzień? Los lubi robić różne niespodzianki, i te przyjemne, i te mniej przyjemne. Czas pokaże, co przyniosą kolejne tykania wskazówki zegara.

****

   Natarczywy dźwięk dzwoniącego budzika przerwał jego twardy sen. Mrucząc niezrozumiałe wyrazy błądził ręką po blacie szafki nocnej, szukając zbawiennego przycisku. Kiedy wreszcie udało mu się położyć kres dźwiękom, które nie pozwalały mu spać, przetarł dłońmi twarz i lekko otworzył powieki. Nie miał najmniejszej ochoty wstawać z łóżka. Szczególnie teraz, kiedy na zewnątrz robiło się coraz zimniej, ono zachęcało ciepłem kołdry do tego, by pozostać w nim na dłużej. Przeciągając się nadal  wszedł do łazienki, by nieco się odświeżyć. Przemył twarz zimną wodą i umył zęby, cały czas wyglądając za okno i orientując się w pogodzie.
Szybko ubrał dres i rozgrzewając mięśnie wybiegł z domu na poranny jogging. Był typem człowieka, który dba o swoją kondycję, codziennie rano wstawał o wczesnych porach, by chociaż pół godziny pobiegać po parkowych ścieżkach.
   Włożył słuchawki w uszy, włączył ulubioną muzykę i rozpoczął bieg. Lubił ten stan kiedy wiedział, że nigdzie nie musi się śpieszyć, że może sobie wszystko przemyśleć. Tak na prawdę od dwóch dni jego myśli zajmowała dziewczyna spod sklepu. Nie był typem podrywacza, nie szukał na siłę miłości ani nic z tych rzeczy. Nieznajoma miała w sobie bowiem tyle cech, które już gdzieś u kogoś zdążył zaobserwować. W pierwszym momencie pomyślał, że ją skądś zna, że już gdzieś widział te oczy, które swoją barwą wbijały się we wspomnienia każdego, kto miał okazję się im przyjrzeć, jednak odrzucił od siebie tę myśl, bo dziewczyna ewidentnie nie mieszkała w Crewe wcześniej.
   Zatrzymał się na chwilę, by odetchnąć i spojrzeć na zegarek. Wskazówki pokazywały godzinę ósmą nad ranem. Automatycznie jego brzuch odezwał się, domagając jedzenia. Bez zastanowienia wznowił bieg, by po chwili kupić w piekarni jedną ciepłą bagietkę. Wracając do domu myślami był już w momencie, gdy zajada się ciepłym pieczywem posmarowanym nutellą, kiedy ujrzał tą samą osobę, która w zabawny sposób przekręciła jego imię. Dziewczyna właśnie wynosiła do kosza worek pełen śmieci. Zatrzymał się i przez chwilę przyglądał się jak drobna szatynka męczy się z pełnym workiem, zabawnie przy tym się poruszając i co chwila odgarniając włosy, które właśnie spadły jej na twarz. Widząc zaistniałą sytuację zaśmiał się cicho pod nosem, orientując się po chwili, że jednak śmiech ten nie należał do cichych, bo dziewczyna automatycznie spojrzała w jego stronę i skrzywiła twarz w geście zażenowania.
   Stwierdzając, że takie stanie w miejscu i patrzenie się na siebie nawzajem nie ma sensu, ruszył z miejsca i podszedł do niepocieszonej dziewczyny i uśmiechnął się szelmowsko.
-Może ci pomóc? - zapytał wciąż nie odrywając wzroku od wyraźnie zmęczonej niebieskookiej.
-Dam sobie radę, możesz już iść. - odpowiedziała obojętnie i wróciła do wcześniejszego zajęcia, cały czas myśląc, że brunet posłusznie wykona jej polecenie. Zamiast zbawiennego dźwięku oddalających się kroków poczuła jak czyjaś dłoń odbiera jej "bagaż" a po chwili ujrzała jak worek z łoskotem ląduje w śmietniku. Założyła ręce na biuście i z grymasem niezadowolenia spoglądała na chłopaka. Jego czarne włosy były ułożone w artystyczny nieład, w brązowych oczach tańczyło tysiące iskierek a on sam uśmiechał się tym samym uśmiechem, co wcześniej.
-Nie podziękujesz? - zapytał, wyginając usta w przysłowiową podkówkę, zatracając się w jej niebieskich tęczówkach. Dziewczyna tylko prychnęła pod nosem i z powrotem skierowała wzrok na towarzysza.
-Dlaczego mam dziękować za coś, o co cię nawet nie poprosiłam. - zmrużyła oczy, nadal się śmiejąc.
Chłopak nie wiedział, co ma powiedzieć. Fakt, dziewczyna trafiła w dziesiątkę. Mimo, że mózg podpowiadał mu treść wypowiedzi, nie mógł wydobyć z siebie słowa. Coraz bardziej go intrygowała. Sprawiała wrażenie bardzo pewnej siebie, twardej kobiety. Jej dźwięczny śmiech omiatał każdą część zmysłu słuchu. Zdawał się nie słyszeć nic poza nim. Coraz bardziej mu kogoś przypominała. Tylko kogo? Jak to możliwe, że zupełnie obca mu osoba przypomina towarzyszkę najmłodszych lat?
-No powiedzmy, że to była taka sąsiedzka przysługa. - wygiął usta w delikatnym uśmiechu, by po chwili całkowicie nim parsknąć. -Powiesz w końcu, jak Ci na imię? No bo wiesz, tak dziwnie, jak nie wiesz z kim masz przyjemność. - ponowił pytanie sprzed dwóch dni, mając nadzieję, że tym razem czarująca dziewczyna da mu konkretną odpowiedź.
W odpowiedzi usłyszał cichy śmiech dziewczyny.
-Ty nigdy nie odpuszczasz? - popatrzyła na niego ze zdziwieniem spode łba, nadal się uśmiechając. Dawno nie śmiała się w taki sposób. Zazwyczaj jej śmiech był udawany, był tylko przykrywką, by nie pokazać, co tak na prawdę czuje. -Desire Creews, Sherlocku Holmesie. - dodała z powagą, tym razem spoglądając na rozweseloną twarz mulata.
-Zayn Malik. - odparł chłopak z wyczuwalnym zadowoleniem w głosie wyciągając rękę. Desire bez wahania podała ją chłopakowi i tym sposobem przypieczętowała znajomość.

****

   Wkładając na siebie szarą bluzę przez głowę chwyciła w dłonie paczkę papierosów i zapalniczkę. Wychodząc przez szklane drzwi na taras dane było jej poczuć rześki powiew chłodnego wiatru. Opierając się o metalową balustradę odpaliła jednego papierosa i pozwoliła, aby dym tytoniowy spenetrował jej płuca najdokładniej jak tylko potrafił. Wpatrując się w horyzont, rozmyślała nad wydarzeniami ostatnich dni. Napotykając na wspomnienie sprzed kilku godzin zganiła siebie w myślach. Wewnątrz czuła, że ta krótka rozmowa przeprowadzona z nowym znajomym da początek jeszcze większym problemom. Bała się, że jej głupi rozum, a raczej jego brak, nie ostrzeże jej przed zagrożeniem; bała się, że znowu komuś zaufa i zostanie skrzywdzona. Przecież obiecała sobie, że nikomu więcej nie powierzy swoich tajemnic, że będzie się ograniczała do kontaktów tylko i wyłącznie sąsiedzkich, nic więcej. Jednak myśl, że skądś mogłaby znać Malika nadal nie dawała jej spokoju.
Błogą ciszę, tak bardzo przez nią kochaną przerwał jej dźwięk dzwoniącego telefonu. W amoku własnych myśli nie przyszło jej do głowy, aby sprawdzić, komu zebrało się na rozmowę z nią. Jednym dotknięciem palca odblokowała połączenie i przyłożyła urządzenie do ucha.
-Desire, dziecko, gdzie ty się podziewasz? Od wczoraj nie ma cię w domu! Masz mi tu zaraz wracać! - nie zdążyła nawet wypowiedzieć obojętnego "słucham", kiedy matka zaatakowała ją potokiem pytań dotyczących miejsca jej pobytu i nakazujących natychmiastowy powrót.
Cisza. Nie odezwała się ani słowem Wiedziała, że osoba po drugiej stronie z gniewem wyczekuje odpowiedzi, ale Desire czuła, jakby zupełnie pozbawiono ją głosu. Wszystkie kończyny zdrętwiały, nie wiedziała co ma począć, czy powinna się rozłączyć, czy jednak odezwać. Jedyną rzeczą, na którą zdążyła zwrócić uwagę to tylko to, że matka zauważyła jej zniknięcie dopiero poprzedniego dnia, podczas gdy dziewczyna opuściła stałe miejsce zamieszkania już cztery dni wcześniej. Nawet nie zorientowała się kiedy usiadła na zimnej posadzce z dłonią wplecioną we włosy i łzami w oczach. Uciekając nie liczyła na to, że ktoś będzie tęsknił, nie powinna się więc teraz dziwić, że nawet nie zauważono jej zniknięcia. Chciała za wszelką cenę odgonić od siebie przeszłość, jednak nie miała już na to żadnego sposobu, nie wiedziała, co robić.
-Desire! - o swoim istnieniu przypomniała jej wyczekująca odpowiedzi matka.
Czuła jak ponownie cała złość, którą żywiła do tego świata i bliskich wzbiera w niej i przybiera coraz bardziej na sile. Oddech z miarowego przybierał coraz szybsze tępo, zdawałoby się, że Desire zaraz się rozpłacze, lecz właśnie za chwilę miał mieć miejsce nieopanowany wybuch złości. Odgarnęła z twarzy włosy, które przez nadmiar emocji kipiących w dziewczynie, niesfornie opadały, zasłaniając jej oczy.
-A to, że jakiś czas temu skończyłam osiemnaście lat też przeoczyłaś?! - krzyknęła do słuchawki telefonu, nie troszcząc się nawet o to, że mogłaby tym właśnie przyprawić matkę o ból głowy. - Jeżeli nie to ci przypomnę. Tak, skończyłam i jestem już, według prawa, odpowiedzialna za siebie! Zresztą kiedy nie byłam? Zawsze mogłam liczyć tylko na siebie i swoje zasrane szczęście, nigdy cię nie było a teraz nagle tęsknisz?! - wycedziła przez zaciśnięte zęby, jednak na tyle głośno, że rozmówczyni mogła dokładnie wszystko zrozumieć. Czy czuła się z tym źle? Nie, ani trochę.

"Sposób na życie miała dziewczyna bardzo prosty,

Regularnie paliła za sobą wszystkie mosty."

Dziewczyna bez zastanowienia przerwała połączenie i pogrążyła się w myślach. Nie czekała na odpowiedź, nie było według niej takiej potrzeby. Nie była w stanie zorientować się, jakie emocje teraz nią targają. Złość, frustracja, ogromny żal. Od teraz postanowiła stawiać opór wszystkim napotkanym trudnościom. Obawiała się, że rodzicielka może skojarzyć, dokąd mogła uciec. Nie, gdzie wtedy mogłaby się podziać? Co zrobi jeśli ją znajdzie? To proste. Odpowiedź znała jednak na razie tylko ona sama.
   Podniosła się z pozycji siedzącej i szybkim krokiem weszła do domu. Z jeszcze większą szybkością przemierzyła kuchnię połączoną z pokojem dziennym i dotarła do sypialni. Bez żadnych zastanowień pozwoliła swojemu ciału opaść na łóżko a powiekom zamknąć. Czuła właśnie, jak rozmowa z mamą zadziałała na jej psychikę. Była tym wszystkim zmęczona, tylko ona sama wiedziała jak bardzo. Tak, potrzebowała snu, nie chciała po raz kolejny płakać przez własną matkę, JUŻ NIE.

od autorki: no to następny rozdział.

Dziękuję za tyle pozytywnych komentarzy pod ostatnim wpisem, nawet nie wiecie jak tym sposobem dałyście mi do pieca!:*

Jednak co do tej części jestem sceptycznie nastawiona, nie wyszła mi tak jak miała.

Mam wrażenie, że powoli się wypalam...

No cóż, ocenę pozostawiam Wam c: