Rozdział 5: Srayn, a nie Zayn.

   Crewe. Małe miasteczko kilka mil od Londynu. To właśnie tutaj znalazła schronienie przed tamtym życiem. Życiem, o którym chce zapomnieć, które chce zostawić za sobą. Boi się, że ono wróci, nie ma w niej żadnego optymizmu, prócz tej małej cząsteczki, która pragnie zacząć wszystko na nowo. To właśnie ta mała część sprawia, że ma odrobinę nadzieji. Jest jej bardzo ciężko, przeszłość nie pozwala o sobie zapomnieć, coraz bardziej traci wiarę w siebie. Codziennie przypomina sobie o ojcu, zupełnie jakby wszystko działo się wczoraj. Jednak z każdą kolejną słoną kroplą spływającą po jej policzku staje się coraz bardziej zdecydowana, coraz twardsza.

   Przeprowadzka do dawnego domu kosztowała ją wiele wysiłku, przede wszystkim psychicznego. Zdawała sobie sprawę, że ponowne spotkanie ze starymi miejscami nie będzie łatwe, ale miała już dość mieszkania w Londynie, gdzie każdy dba tylko o siebie, o to, by go zauważono, gdzie nastolatkowie ćpają na umór tylko dlatego, by pokazać rówieśnikom, jacy to nie są dorośli. Sama wolała trzymać się z boku, od jakiegoś czasu status społeczny nie miał dla niej znaczenia.
 
   Po raz pierwszy od kilku dni zdecydowała się wyjść z domu. Mimo tego, że nie czuła potrzeby jedzenia wybrała się do sklepu znajdującego się nieopodal małego osiedla, które teraz współzamieszkiwała. Przemieszczając się dość szerokimi alejkami i chodnikami ze skórzaną torbą na ramieniu słuchała muzyki i wzrokiem szukała upragnionego sklepiku. Na dworze było chłodno, niezbyt ciepły wiatr raz po raz przeczesywał jej włosy swoimi długimi palcami. Nasuwając rękawy swetra na swoje zmarzłe dłonie weszła do niewielkiego marketu. Rozejrzała się dookoła i z wysokiego stosu po lewej stronie wzięła jeden koszyk ruszając tym samym w głąb sklepu.  Hala nie była wielka, a mimo to mieściły się tu dość duże grupki ludzi. Jedni obstawiali stanowisko mięsne, drudzy ze słodyczami, trzeci zaś polowali na alkohol. Przeciskała się między coraz to nowymi ludźmi z pełnym koszykiem z chęcią dostania się do jakiegokolwiek regału z żywnością. Dział mięsny po prostu sobie odpuściła, na sam widok robiło jej się niedobrze. Nie potrzebowała wiele toteż wzięła tylko mleko, chipsy i kilka innych drobiazgów. Płacąc przy kasie kupiła jeszcze dwie paczki papierosów i wyszła na zewnątrz dzierżąc w ręce reklamówkę. Ponownie włożyła w uszy słuchawki i już zatracała się w ulubionych rytmach, gdy ktoś na nią wpadł i wszystkie zakupy wylądowały na chodniku. Przeklęła cicho pod nosem i schyliła się, by ponieść rozsypane rzeczy, gdy jej dłoń zatrzymała się na ciemniejszej dłoni innego właściciela. Zdziwiona całym zajściem spojrzała na towarzysza mierząc go zimnym wzrokiem od góry do dołu. Miała wrażenie jakby go już gdzieś widziała, ale w tym momencie to wydało jej się tak absurdalne jak i ta cała sytuacja.
Chłopak o ciemniejszej karnacji przyglądał jej się z szarmanckim uśmiechem. Miał na sobie czapkę typu beanie hat, czarną rozpiętą kurtkę i szare spodnie. Lekki zarost idealnie podkreślał jego wydatne kości policzkowe, a brązowe oczy spoglądały z zaciekawieniem na zobojętniałą dziewczynę w słuchawkach.
Zdjęła słuchawki, gdy zorientowała się, że od kilku minut chłopak próbuje coś jej powiedzieć.
-Pomóc? - zapytał, gdy Desire skinęła głową na znak, że może już mówić. Trzymając w ręce paczkę chipsów podniósł ją do góry, dając wyraźniejszy znak skołowanej całą sytuacją dziewczynie.
-Nie. poradzę sobie - odpowiedziała i zaczęła zbierać porozsypywane produkty z ziemi. Zdziwiła się, gdy mulat nie ustąpił i zaczął pomagać mimo tego, że wcześniej odmówiła mu pomocy. Pakując do torby ostatnią butelkę mleka podniosła się i teraz stała naprzeciwko wysokiego mężczyzny. Z wyczekiwaniem spoglądała na paczkę papierosów, którą nieznajomy trzymał w swojej ręce i wyciągnęła dłoń. Chłopak spojrzał na nią ze zdziwieniem.
-I po co się tak niszczyć?
-To chyba nie jest twój problem - odpowiedziała z lekką drwiną, którą mógł wyczuć w tym, co mówiła.
Śpieszyła się do domu toteż porwała się na to, by odebrać papierosy siłą. Jej dłoń spoczęła na tekturowym opakowaniu, ale ugrzęzła w delikatnym uścisku bruneta. Przewróciła teatralnie oczami i ze zirytowaniem wypisanym na twarzy spojrzała w twarz oprawcy.
-Możesz mi to oddać? - syknęła.
-Zayn - wypowiedział i uśmiechnął się w stronę Desire przygryzając przy tym swoją dolną wargę, tym samym ukazując rząd białych, równych zębów.
-Srayn, a nie Zayn - odpowiedziała z sarkazmem i tym razem wyswobodziła się z uścisku zabierając przy tym paczkę niebieskich L&M'ów. Bez zastanowienia ruszyła przed siebie, pod nosem przedrzeźniając bruneta. Denerwowało ją takie zachowanie. Chłopak był zdecydowanie zbyt pewny siebie, a może po prostu ona jest zrażona do wszystkich facetów naokoło?

****

   Z zażenowaniem spoglądał w kierunku coraz bardziej oddalającej się dziewczyny. Drobna szatynka po chwili zniknęła wśród ławek tutejszego parku. Zaintrygowała go swoim zachowaniem. Nikt jeszcze go tak nie zaciekawił. Spojrzał na dłoń, w której przed chwilą trzymał własność nieznajomej i już po chwli schował do ją do kieszeni kurtki.
-Zayn, no chodź tu w końcu! - usłyszał wołania swoich znajomych dobiegające nie skąd inąd jak z jednej z parkowych ławeczek. Dość często spotykali się tutaj i rozmawiali, pili piwo. Bo czego można się spodziewać po dziewiętnastolatku i jego kolegach? Przecież młodość rządzi się swoimi prawami.
Co jakiś czas obracając głowę do tyłu szedł w kierunku kumpli, którzy w dłoniach dzierżyli po piwie. Usiadł między dwójką ubranych w dresy chłopaków i włączył się do tematu rozmowy.
-Te, a ty z kim tam tak polemizowałeś? - zapytał Mike i szturchnął go w bok.
-Z glonojadem wiesz? - odparł z sarkazmem. Często dissował tak swoich znajomych. Czasami wydawało mu się idiotyczne pytanie o coś, co dokładnie wiedzą. Jednak przecież to był jego najlepszy przyjaciel, nie wytrzymałby ani dnia bez jego głupich odzywek.
-Oj Zayn, Zayn.. Ty i te twoje podboje miło.. - Mike nie zdążył dokończyć swojej wypowiedzi, bo ktoś trzepnął go z otwartej ręki w głowę powodując lekkie zdezorientowanie. Nie uchodziło wątpliwości, że był to adresat wypowiedzi chłopaka. Reszta jak na komendę parsknęła śmiechem.
-Tak, Mike, już wszystko w porządku, będzie dobrze - głaskał po głowie swojego przyjaciela ledwo opanowując śmiech. Myślami jednak był w sytuacji mającej miejsce kilka minut wcześniej. Zastanawiał się, czy jeszcze będzie mu dane spotkać piękną nieznajomą z ciętym językiem.
-Nie pierdol tylko masz i chilluj - chłopak strącił rękę Zayna i wcisnął mu puszkę piwa.
Ten bez zastanowienia podjął przedmiot, nie trzeba było go namawiać do konsumpcji trunku w gronie przyjaciół.

****

   Duże, brązowe drzwi otworzyły się wydając charakterystyczne skrzypienie nienaoliwionych zawiasów. Ściągając z głowy czapkę zamknęła je i rzuciła klucze na mały stolik znajdujący się pod lustrem. Weszła do kuchni i rzuciła na blat torbę, w której chowała wszystkie dzisiejsze zakupy. Wyjęła wszystko i rzuciła ją na krzesło, zajmując się w tym momencie schowaniem mleka do lodówki.
Spoglądając w okno obserwowała jak malutkie płatki śniegu opadają swobodnie na zimną ziemię, nie zakłócone teraz żadnym wiatrem. Zobaczyła także grupkę chłopaków siedzących w parku i pijących piwo. Ze zdziwieniem spostrzegła wśród nich tego samego chłopaka, z którym miała potyczkę przed sklepem. Prychnęła tylko pod nosem i wyjęła z szafki szklaną miskę, do której miała zamiar wsypać chipsy. Zauważając w rogu okna małego pająka pisknęła ze strachu i upuściła naczynie, tym samym rozbijając je. Z pośpiechem zaczęła sprzątać odłamki szkła leżące na podłodze. Swój wzrok zatrzymała na dość dużym kawałku. W tym momencie przypomniała sobie moment, kiedy pierwszy raz zadała sobie ból. Nie zrobiła tego niczym innym jak zbitą szklanką.
To było wtedy, gdy Greg po raz pierwszy ją uderzył, miała 17 lat. Nie mogła sobie poradzić z myślą, że ktoś tak ją potraktował. Zbiła wtedy szklankę stojącą na szafce nocnej w jej pokoju i pocięła się odłamkiem ostrego szkła.
   Ledwo powstrzymując płacz i odganiając przykre wspomnienia wrzuciła zbite szkło do kosza pod zlewem. Chwilę kręciła się po kuchni trzymając się za głowę i przeklinając siebie za naiwność. Jak mogła pomyśleć, że przeszłość tak szybko da o sobie zapomnieć? Ona będzie ją męczyć, za wszelką cenę nie pozwoli się dźwignąć. Będzie musiała mocno się zawziąć, by ją pokonać. Doskonale wie, że jest słaba psychicznie, ale właśnie teraz może się przełamać. Wie przecież, że nikt jej w tym nie pomoże. Musi uporać się z tym sama, pokonać własne słabości. Być jak twarda skała, którą próbują zniszczyć morskie fale uderzając o brzeg, po prostu nie dać się.
Porywając z krzesła skórzaną torebkę udała się na taras domu. Wyjęła z niej paczkę papierosów i zapalniczkę, i podpaliła jedną sztukę. W pierwszym momencie zakrztusiła się tytoniowym dymem, ale już po chwili poczuła przyjemny spokój. Wypuszczając już po raz kolejny dym z ust myślała o zdarzeniu sprzed kilku godzin. Nie widziała dlaczego, ale zdawało jej się, że skądś kojarzy tę twarz. Zupełnie jakby miała deja vu. Przecież to nie było możliwe, wyjechała stąd w wieku 10 lat. Może po prostu jej się zdawało? Bijąc się z własnymi myślami zgasiła papierosa i weszła z powrotem do środka.

od autorki: wreszcie po dwóch tygodniach dodaję kolejny rozdział.

Mam nadzieję, że może w jakimś stopniu się Wam spodoba..

Pozdrawiam Was ciepło :)